Falling in love with where you are

THE JOY OF BEGINNING AGAIN Jeff Foster

Uit “Falling in love with where you are”

Vertaald door Hildemaria op 28/4/2020

Er is een andere weg. Het is de weg van vriendelijkheid, de weg van traagheid, de weg van zelf-acceptatie.

Soms voel je je net als een beginner, alsof je terug bent aanbelandt bij de eerste stappen op je pad;

Gisteren voelde je je zo helder, zo licht, zo vreugdevol, zo in vrede, jezelf zo totaal accepterend en iedereen rondom jou. Je was ‘perfect’ aan het manifesteren, of dat dacht je toch en je “trillingsniveau” was hoog.

Je voelde je zo vrij, zo dicht bij waar je wilde zijn, dansend op een lichte heldere liefdevolle weg…

Maar nu, op dit moment…lijkt heel je evolutie stilgelegd. Je bent opnieuw als een novice, alsof je geen enkele vooruitgang hebt geboekt over de laatste tientallen jaren. Omdat er heel onverwacht een golf van droefheid of twijfel, of boosheid of angst of zelfs een verlangen naar iets wat je niet kan benoemen, plots opdook.

Iets in je uiterlijke levensomstandigheden triggerde een oude pijn in je;

Een sterke twijfel, een echo vanuit je kindertijd, een angst, een diepe wanhoop, een gevoel van verlatenheid, een eenzaamheid. Of een oncomfortabele energie waarvan je dacht dat je jezelf er al lang van bevrijd had, die plots terugkomt, gepaard gaand met een onderhuidse spanning, een samentrekkend gevoel in je buik of een krop in je keel.

De helderheid van gisteren, je vreugde van gisteren, je gelukkig voelen van gisteren, de acceptatie die je gisteren in jezelf voelde… ze lijken op dit moment ver weg. Je voelt je terug zoals een beginneling.

Heb ik iets verkeerd gedaan?” vertel je jezelf. “Ai God, dit is stupide! Dit voelt niet goed. Dit is niet ok.” In je hoofd start een drukke beweging, op zoek naar oplossingen, antwoorden, iets wat je opnieuw een ‘bruisend’ gevoel kan geven, een autoriteit, een spirituele les….

Ongelooflijk hoe snel we onszelf beschuldigen, toch?

Hoe snel we wegdraaien van het huidige moment waarvan we een draak maken waarvan we moeten vluchten of die we moeten bevechten. In plaats van dat we dit moment als een vriend omarmen, vertrouwen en even zo goed lief hebben.

Hoe snel nemen we aan dat we van het heroïsche pad zijn afgedwaald en dat dit moment geen enkele intelligentie bezit.

Hoe geëvolueerd, ontwaakt of vol ervaring en kennis dat we ook denken te zijn, soms (als we eerlijk zijn) blijkt dat we proberen onze huidige beleving niet te moeten ervaren en racen we naar een ánder moment; een béter moment, een “spiritueler” moment. Déze gedachte, dit gevoel, déze barst, déze impuls, déze pijn, déze angst, déze woede, déze twijfel, déze spanning ...zou hier niet mogen zijn!!”

Dit is de stem achter al onze pijn. Het is een oude stem, een angstige stem, een stem die onze eigen diepste belevingen wantrouwt. We hebben willens nillens geleerd om angst te hebben van bepaalde delen in onszelf, om weg te lopen van onze zo wezenlijke ervaringen, op het moment wanneer deze onze aandacht en zorg meer dan ooit nodig hadden.

Er is een andere weg. Dat is de weg van vriendelijkheid, de weg van traag-heid, de weg van échte zelf-acceptatie.

Het is de weg van dicht bij jezelf blijven terwijl je op pad bent of verloren raakt.

Zouden we, in plaats van weg te lopen voor dit huidige moment, kunnen vertragen, en beginnen met onze pijn aan te kijken? Ons oncomfortabel voelen en onze angst met moed en nieuwsgierige verwondering benaderen?

Kunnen we onszelf toelaten om opnieuw een beginner te zijn, gefascineerd door onze ervaring van dit moment? Kunnen we onze pijn en ons oncomfortabel voelen aankijken, ipv onszelf onmiddellijk af te leiden en ons te dis-connecteren?

Wanneer we ons wegdraaien van onze pijn begint het lijden. We splitsen onszelf in twee delen; één deel van ons zit middenin de pijn en een ander deel van ons wil dáár zijn, los van de pijn.

Hier schuilt wérkelijke pijn van het leven, om onszelf te verdélen op deze manier; half in, half uit. onszelf te fragmenteren, verwerpen waar je bent, en verlangen om daar te zijn waar je niet bent en niet kunt zijn, nu op dit moment.

Als we één voet plaatsen in het huidige moment en één voet in de toekomstige tijd, verliezen we onze balans.

We hebben beide voeten nodig op de grond.

Gezien door liefdevolle ogen is elk moment een uitnodiging om het beeld los te laten van hoe het leven zou moeten zijn. Het loslaten van de hoop dat dit moment ánders zou kunnen of moeten zijn en het omarmen van dit moment zoals het is.

buig voor dit moment, eer de textuur ervan, de vorm en smaak… ook al is de smaak bitter.

Accepteren betekent; nemen wat gegeven wordt, ontvangen wat het leven biedt.

Dit heeft niets te maken met passief-zijn, maar met” uitlijnen met het universum”, samenwerken met wat het ons biedt, nu op dit moment. Begin met het ruwe materiaal; de canvas van Nu.

Soms is wat ons gegeven wordt, de onmogelijkheid in jou om dit moment te omarmen! Begin dáár.

Begin bvb met JA zeggen tegen je niet-accepteren van hoe de dingen op dit moment gaan, je volledig overgevend aan het niet kunnen overgeven. In één lijn komen met hoe het leven daadwerkelijk beweegt in ons. Laten we de waarheid vertellen over onze beleving. Dit is géén masochisme of een opgeven van de mogelijkheid tot verandering, maar eerder een samenwerken met de gegeven energieën. Niet langer een vijand van dit moment maar vrij willen ontdekken.

In mijn ervaring, wanneer je uiteindelijk JA zegt tegen hoe de dingen eigenlijk gaan, Ja tegen de golven die in je bewegen, Ja tegen de angst, spijt, verdriet, Ja tegen je twijfels, JA tegen alle gedachten die in je hoofd gonzen,.. dan wordt een grote verandering mogelijk. Je wordt opnieuw als een wit blad, je bent heel. Iets nieuw kan zich nu ontvouwen, uit een vruchtbare grond, gevoed door je liefdevolle aandacht, jouw aanwezigheid.

Soms moet je gewoon stoppen met pushen om te veranderen, en jezelf toestaan meegetrokken te worden in het mysterie van het moment alvorens echte verandering aanvangt.

Echte heling is geen bestemming en gaat niet over het jezelf ontnemen van pijn, verdriet, en al deze dingen. Het gaat niet over perfect worden of immuun of niet raak-baar. Het heeft eerder te maken met Ja zeggen tegen het huidige moment – het enige moment waar we uiteindelijk wérkelijk mee verbonden zijn) en het verwelkomen, ook al is het op dit moment oncomfortabel.

Soms schuilt er een grote intelligentie in jezelf toestaan je niet-goed te voelen op dit eigenste moment, eerder dan je te trachten onmiddellijk béter te voelen. Nieuwsgierig te zijn naar je symptomen, eerder dan je te haasten je van hen te ontdoen, te willen verwijderen, hen het zwijgen op te leggen; omdat, jouw ‘symptomen’ net delen van jou zijn die verlangen naar liefde.

Als je je ‘slecht’ voelt, wees bewust tegelijkertijd. Breng je kostbare aandacht (je meest waardevolle hulpbron) uit het verleden en de toekomst en keer terug naar het huidige moment, aandacht gevend aan je ademhaling, je lichaam, de geluiden rondom en de sensaties van dit moment. Gewoon voelen hoe je buik zwelt en weer zakt bij elke in- en uitademing. Gewaarzijn van hoe het is om in leven te zijn, hier, nu, vandaag. De koele wind woelend of een verwarmende zon op je huid, de omgevingsgeluiden, alle sensaties in je lijf voelend. Dit is ware meditatie;

Niet zoekend naar een betere staat of proberen een doel te bereiken, maar alleen maar wakker zijn in dit eenvoudige moment, de weg van het leven vertrouwend – beïng here.

….